KAMMATAN.COM BOARD พุทธกรรมฐาน สติปัฏฐาน4 ภาวนา ศีล สมาธิ ปัญญา แจกCDธรรมะ พาเที่ยววัด กรุณา Login เพื่อมองเห็นกระทู้ เพิ่มขึ้น ครับ

สวัสดีครับ

ผมเป็นคนบ้าๆ บอๆ ไม่ค่อยอยู่กับร่องกับรอย ตอนนี้อายุก็เกือบจะ 30 ปีแล้วแต่ยังมีลักษณะเหมือนเด็กเล็กๆ ไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไร เพียงแต่เก็บอาการไว้ ทำตัวนิ่งๆ กลัวคนอื่นเขาจะคิดว่าเป็นคนเพี้ยนคนบ้าไป คือตอนเด็กๆ เรากระโดดโลดเต้นบ้าๆ บอๆ ผู้ใหญ่ก็อาจจะเอ็นดู แต่พออายุมากขึ้น รู้สึกเหมือนพัฒนาการในการเข้าสังคมไม่ได้มากขึ้นตามไปด้วย และเมื่อประมาณ 7 ปีก่อนก็มีเคราะห์ซ้ำ เกิดมีอาการซึมเศร้า แล้วเริ่มคิดไม่เหมือนชาวบ้านชาวช่องมากขึ้นทุกที เวลา 2 ปีหลังจากนั้นเป็นช่วงเวลาที่ทำอะไรไม่ได้เลย ไม่เข้าสังคม หลบอยู่ในบ้านตลอด จนเริ่มคิดว่าอยู่เฉยๆ ไม่ได้เลยลองไปสมัครงาน แล้วโชคดีได้งานที่บริษัทแห่งหนึ่ง แต่ทำอยู่ได้ไม่นานอาการซึมเศร้าก็หนักมากจนทนไม่ไหว จึงไปพบแพทย์ แพทย์ก็วินิจฉัยว่าเป็นโรคซึมเศร้าแล้วก็ให้ยามาทาน อาการก็ทรงๆ ทรุดๆ จนเพิ่งมาเปลี่ยนยาขนานใหม่เมื่อต้นปีที่ผ่านมา ช่วงที่ผมมีอาการ ผมจะรู้สึกหวาดระแวงว่าคนอื่นคิดไม่ดีกับผม หรือนึกไปถึงเรื่องที่คนอื่นเคยทำไว้กับตัวเอง ผมก็มีอาการฉุนเฉียวกับคนในบ้าน แล้วก็ไปด่ากราดลง facebook twitter ทำเสร็จก็ใจหายว่าทำอะไรลงไปแล้วก็ไปตามลบๆ ออก เป็นอยู่อย่างนี้หลายครั้งมากจนคนอื่นเขามองว่าผมเพี้ยนไปหมด เดี๋ยวนี้ผมเดินไปไหนในชุมชนก็จะได้ยินคนนินทาว่าผมบ้าปัญญาอ่อนมาเข้าหูจนเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ซึ่งทำให้ผมรู้สึกใจไม่ดีทุกครั้ง ทำให้เกิดความหดหู่ไม่อยากเข้าสังคม มีความรู้สึกไม่ไว้ใจคนอื่น ไม่กล้าแสดงอารมณ์หรือความคิด ใจคอโลเลสับสนว้าวุ่นไปหมด ไม่กล้าเข้าหาคนแปลกหน้า บางทีเจอเพื่อนเก่าที่ไม่ได้พบกันนานๆ ก็ยังไม่กล้าเข้าไปทักเลย ตอนนี้ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องคิดอย่างไร จะต้องปฏิบัติตัวอย่างไรถึงจะดี อาการซึมเศร้าแม้ว่าจะดีขึ้น แต่ไม่มีความสุขกับการใช้ชีวิตเลยครับ วันทั้งวันไม่อยากทำอะไร อยากจะนอนหนีความจริงอย่างเดียว (อย่าว่าผมขี้เกียจเลยนะครับ สิ่งที่ทำให้การใช้ชีวิตยากขึ้นไปอีกคือเนื่องจากอาการป่วยไข้ทำให้ผมลืมวิชาชีพที่ผมได้เรียนรู้มาไปหมดสิ้น ตอนนี้รู้สึกอายที่จะไปเรียนอีกครั้ง แล้วมีปัญหาเข้าสังคมด้วย เลยหมดกำลังใจที่จะใช้ชีวิตต่อไป)

เรื่องราวมันก็เป็นอย่างนี้แหละครับ ผมจึงอยากรบกวนถามว่าผมสามารถปฏิบัติกรรมฐานได้ไหม แล้วจะช่วยให้ผมหายจากอาการไม่อยู่กับร่องกับรอยหรือเปล่า รบกวนช่วยชี้แนะด้วยนะครับ

ก่อนอื่นขอเรียนท่าน davin ก่อนนะครับ
สำหรับการปฏิบัติธรรมนั้น
ถ้ายังพอเห็นความรู้สึกของตัวเอง เช่นรู้ว่า ใจซึมเศร้า หวาดกลัว คิดฟุ้งซ่าน อารมณ์ฉุนเฉียว

กระผมคิดว่ายังเป็นความรู้สึกของปุถุชน นะครับ ซึ่งเป็นจิตเป็นใจ ที่เหมาะกับการปฏิบัติธรรม
ขอเพียงเราทราบแนวทางปฏิบัติ ในการศึกษาทางด้าน ศีลสิกขา จิตสิกขา และปัญญาสิกขา
และเรื่องเหตุให้ทุกข์และทางพ้นจากทุกข์ตามที่องค์พระพุทธเจ้า (อริยสัจ4) ตรัสไว้แล้วนำมาประพฤติ ปฏิบัติ

เพื่อเรียนรู้ว่าความรู้สึกว่า ใจซึมเศร้า หวาดกลัว คิดฟุ้งซ่าน อารมณ์ฉุนเฉียว
ล้วนไม่ยั้งยืนทั้งนั้น เกิดขึ้นตามเหตุ เมื่อเหตุดับอารมณ์เหล่านี้ ก็ดับไปตามด้วย
แล้วอาการเหล่านี้ก็บังคับให้เกิดหรือเกิดไม่ได้ ด้วย เมื่อเห็นได้ในลักษณะนี้ ใจจะเริ่มวาง แล้วคอยเฝ้าดูอยู่ห่างๆ
ผมคิดว่าน่าจะทำให้การใช้ชีวิตของท่านดีขึ้นนะครับ ไม่เชื่อต้องลองดูนะครับผม

ผมเองมี cd ของพระอาจารย์ท่านหนึ่ง ถ้าสนใจจะส่งให้ได้ตามที่อยู่ที่ท่านบอกมาครับผม

คนที่ว่าตัวบ้า นั้นไม่บ้า เพราะแยกแยะได้

น่าจะเป็นอการของคนที่ เป็นอิสระจากกฎของโลก ซะละมั๊ง

เพราะโลก น่าเบื่อหน่าย น่าคลายกำหนัด

แต่ ออกจากโลกให้ถูกทาง เถอะ

ทางเดินออกที่ประเสริฐมีอยู่ จงเร่งขวนขวาย โดยพลัน(  สำนวนใครไม่รู้ ยืมมาใช้)

 ;D

ทางธรรม

มีค่ายิ่ง

เมื่อทำไ้ด้ จะเข้าใจโลก เมตตาโลก ขึ้นมากๆๆๆ

และอยู่กับโลกได้ อย่างสุขกาย สุขใจ