กลอนธรรมะ

สิทธัตถะเจ้าชายสายศากยะ นายฉันนะพร้อมกัณฑกะอาชาศรี
มุ่งหน้าข้ามฝั่งอโนมามหานที สามชีวีเร่ร่อนหลบซ่อนไป
เพราะเหตุนิมิตเจ็บแก่ตายได้ประจักษ์ น่าทุกข์นักจะหาเหตุแก้ได้ฤไฉน
สมณะนิมิตอร่ามเรืองผ่องอำไพ แน่แล้วไซร้เป็นทางนั้นควรน่าลอง
ฉลององค์พระราชาแลกยาจก เป็นนักพรตแสวงธรรมนำสุขี
ลองผิดถูกอยู่นั่นแล้วกว่าหกปี เอาชีวีเข้าแลกแทบล้มประดาตาย
ด้วยประทัยแน่วแน่จักช่วยสัตว์ ข้ามสังสารวัฏประกอบด้วยโลภโกรธหลง
อมตะธรรมแท้อยู่ยั่งตั้งยืนยง ช่วยขนคนก้าวล่วงพ้นขอบนรกอเวจี
เคลื่อนกงล้อสัจจ์ธรรมลั่นกลองอมตะ ทั่ววัฏฏะแสงธรรมะส่องไปได้ไพศาล
กาลเวลาสี่สิบห้าปีไช่เนิ่นนาน เวไนยสัตว์นั้นได้รู้แจ้งแลเห็นจริง
อุตสาหะสั่งสอนเหล่าเวไนยได้เจ็ดแคว้น พุทธบริษัทสี่เนืองแน่นตั้งหลักฐาน
ปฏิบัติในธรรมไม่ล้ำเส้นเข้าบ่วงมาร อมตะนฤพานคือเบื้องปลายตั้งใจไป