ต่อไป »

[golfreeze]

บันไดขั้นแรกไปสู่ความสุขแบบพุทธแท้
ไม่ได้เริ่มจากการไปทำบุญที่วัด
แต่นับจากการเลิกทำบาปที่บ้าน

ความเคยชินในการสร้างบาป
หรือพลังดึงดูดให้ก่อเวร
มักทำให้ท้อถอย ไม่นึกอยากห้ามใจ
ผู้ฝึกห้ามใจจึงได้ชื่อว่า
เป็นผู้พยายามเอาชนะบาปเวรอันหาได้ยาก

บางเรื่องเหมือนเป็นไปไม่ได้
หรือยากเกินกว่ามนุษย์ธรรมดาจะห้ามใจ
แต่เมื่อใครมีความแน่วแน่พอที่จะห้ามใจ
ย่อมได้ชื่อว่าทำในสิ่งที่เกือบจะเป็นไปไม่ได้
ผลดีที่เกิดขึ้นจึงเหมือนไม่น่าเป็นไปได้เช่นกัน

ทุกชีวิตมีใจเป็นใหญ่ มีใจเป็นประธาน
ในเมื่อใจไม่ยอม จะดึงดันเอาให้ได้
ภาพใหญ่ภาพรวมในชีวิตจึงเป็นความสมใจสั้นๆ
แต่ลำบากใจกันยาวๆ
แตกต่างจากผู้ฝึกตนเพื่อมีใจเป็นพุทธที่แท้
เป็นผู้แน่วแน่ต่อการห้ามใจไม่ก่อบาปก่อเวร
แม้มีชีวิตที่ไม่สมใจสั้นๆ แต่จะได้สบายใจกันนานๆ

— แนะนำหนังสือ
ชื่อหนังสือ: จิตจักรพรรดิ

[golfreeze]

แม้คนเราผิดจริง

ความผิดนั้นก็เป็นส่วนหนึ่งของอัตตา
ปุ่มปมอัตตาฝังรากอยู่ในจิตใจมนุษย์แน่นหนา
แต่กิ่งใบของอัตตากลับเปราะบางและอ่อนไหว
จึงไม่มีอัตตาใดอยากโดนกระทบ
เหมือนกับแผลสดที่ยังรักษาไม่หาย
แม้แตะแผ่วเพียงใดก็ปวดแสบปวดร้อนอยู่ดี

การติติงด้วยความหวังให้เกิดการเปลี่ยนแปลงดีๆ
จึงมีอะไรมากกว่าการเอาความจริงมาพูด
และมีอะไรน่าทำกว่าการปาลูกดอกเข้าเป้าตรงๆ
หลีกเลี่ยงการกระแทกอัตตาด้านร้าย
แต่สัมผัสให้ถูกอัตตาด้านดี

อัตตาด้านร้าย คือ
ความรู้สึกว่าตัวเองดีแล้ว ว่าไม่ได้แล้ว
ส่วนอัตตาด้านดี คือ
ความรู้สึกว่าตัวเองยังขาด ยังอยากฟังคนชี้ทาง

อัตตาด้านร้ายมักถูกยกขึ้นมาตั้งการ์ด
เพราะโลกนี้ลุกเป็นไฟด้วยโทสะของนักด่าทอ
หวังประทุษร้ายให้ใครต่อใครบาดเจ็บ

แต่อัตตาด้านดีถูกปลุกได้
เพราะบางส่วนของโลกยังมีน้ำใจเย็นๆของนักติติง
ผู้หวังสะกิดใจใครต่อใครให้เกิดสำนึก

คนที่ติติงให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในทางดีนั้นดูง่าย
เริ่มขึ้นมา หน้าตาและน้ำเสียงจะน่าฟัง
คำพูดมักตั้งต้นด้วยอะไรเช่น
"ผมเข้าใจ ผมก็เคยเป็นแบบคุณ"
หรือ "ดิฉันรู้ดี เคยผ่านตรงนั้นมาแล้ว"
และต่อยอดด้วยการ ‘เล่าใหัฟัง’ ว่าผ่านมาได้อย่างไร
ซึ่งเป็นการเบี่ยงเบน
โดยเอาอัตตาตัวเองมาเป็นเป้าล่อแทนอัตตาคนฟัง

เมื่อชำนาญแล้ว มีจิตแบบนักติติงชั้นดีแล้ว
ก็ไม่จำเป็นต้องขึ้นต้นด้วยการล่อเป้าเสมอไป
อาจเป็นการเตือนตรงๆ พุ่งเป้าตรงๆเข้าตัวคนฟัง
โดยแน่ใจแล้วว่าหน้าตา สุ้มเสียง และคำพูด
ออกมาจากใจที่มีเมตตาจริง ไม่ใช่แกล้งทำเป็นเมตตา

เมตตาที่แท้จะปลุกสำนึกด้านดีให้ตื่นเสมอ
ขณะที่โทสะดิบๆจะกระแทกอัตตาด้านร้าย
ให้ออกมาปกป้องตัวเองร่ำไป

— แนะนำหนังสือ
ชื่อหนังสือ: เซนในการทำงานอย่างเซียน
เนื้อหา: อาศัยงานประจำเป็นเครื่องฝึกสมาธิแบบเซน
ดาวน์โหลดอีบุ๊กฟรี: http://dungtrin.com/zen
สั่งซื้อออนไลน์: เล่มละ ๒๙ บาท http://bit.ly/1gRNRUB
ดูวิธีสั่งซื้ออย่างละเอียดได้ที่ http://bit.ly/1iISnJz

[golfreeze]

มีคนเคยถามผมว่า
ทำไมใครต่อใครต้องวิ่งหาพระดีกันไกลๆ
ทำไมไม่ไหว้พระดีที่บ้าน
พระพุทธเจ้าบอกไม่ใช่เหรอว่า
พ่อแม่เป็นพระอรหันต์ของลูก
ผมแก้ความเข้าใจไปทีละเปลาะ
เอาตามความจริง ไม่ใช่สิ่งที่คิดกันเอาเอง

หนึ่ง พระพุทธเจ้าไม่ได้ตรัสว่าพ่อแม่เป็นพระอรหันต์
ท่านตรัสว่า พ่อแม่ที่ดี
เปรียบเหมือนพระพรหมของลูก เนื้อความเต็มๆคือ

มารดาบิดาผู้อนุเคราะห์บุตร ท่านเรียกว่าพรหม
ท่านเรียกว่าบุรพาจารย์ และท่านเรียกว่าอาหุไนยบุคคล
อันนี้มาจาก อังคุตตรนิกาย ติกกนิบาต ปฐมปัณณาสก เทวทูตวัคควัณณา
ซึ่งถ้าพิจารณาให้ครบถ้วน
ก็จะพบว่า ถึงแม้เป็นพ่อแม่ แต่ถ้าไม่อนุเคราะห์บุตร
ทำร้ายทำลายบุตร ก็ไม่อาจได้ชื่อว่าเป็นพรหมของลูกได้

สอง พ่อแม่ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน
บางคนอยู่กับพ่อแม่แล้วมีความสุข สงบใจ
แต่บางคนอยู่กับพ่อแม่แล้วเป็นทุกข์ ว้าวุ่นใจ

สาม ที่พึ่งทางใจเป็นสิ่งจำเป็น
เมื่อยังเป็นที่พึ่งทางใจให้ตัวเองไม่ได้
เราจะหาใครสักคนเป็นที่พึ่ง เป็นความอุ่นใจ
หรือกระทั่งพบเจอแล้ว
นึกอยากแสดงความนอบน้อมอ่อนโยนออกมา
เพื่อทำลายความกระด้างในใจตนเองลง
ซึ่งแต่ไหนแต่ไร
บุคคลที่จะสร้างความเปลี่ยนแปลงทางใจง่ายๆ
ก็ได้แก่นักบวช สมณะ หรือภิกษุในศาสนาของตน

คนส่วนใหญ่มีวันคืนที่จำเจ น่าเบื่อ
หลายคนจมอยู่กับความรู้สึกแย่ๆ ทึบๆ มืดๆ
ฉะนั้น ความรู้สึกดีๆนั่นแหละ
เป็นจุดเริ่มต้นของวันที่แตกต่าง
แค่นึกว่าจะออกไปหาบุคคลที่น่าศรัทธา
ก็เหมือนจุดพลุแห่งความสว่างขึ้นในใจแล้ว
ทำให้วันธรรมดากลายเป็นวันพิเศษขึ้น
เบิกบานขึ้น มีความสุขขึ้นแล้ว

ผมจำช่วงเวลาของตัวเองที่วิ่งหาพระดีได้
ความรู้สึกขาด อยากได้ที่พึ่ง
อยากได้ใครสักคนยกระดับจิตใจตัวเอง
หรืออยากได้ใครสักคนเสกปิ๊งเดียวชีวิตดีขึ้นหมด

แม้วันนี้ผมเปลี่ยนจากเส้นทางวิ่งหาพระดี
เป็นการนำของดีไปถวายพระไม่เลือกหน้า
แต่ผมก็เห็นใจ เข้าใจ
และรู้สึกดีที่ใครๆมีพระในใจตนให้วิ่งไปหา
จนกว่าจะมีอะไรในตนดีๆ
ที่จะสร้าง ‘วันดี’ หรือ ‘วันดีขึ้น’ ให้คนอื่นบ้าง

มองภาพรวม
ศาสนาพุทธในบ้านเรามีทั้งส่วนที่กำลังทำลาย
และส่วนที่กำลังสร้าง

ส่วนที่กำลังทำลาย
คือ ศรัทธาในผ้าเหลือง
จากระดับต่ำสุดไปจนถึงระดับสูงสุด
มีเรื่องให้น่าด่าได้หมด ถ้าคิดจะด่า
และการด่าพร้อมๆกัน
ก็คือจุดเริ่มต้นกระบวนการทำลายล้างที่ทรงพลังที่สุด

ส่วนที่กำลังสร้าง
คือ ศรัทธาในพระธรรม
ปัญญาชนจำนวนมากอาศัยโซเชียลมีเดีย
สร้างวัดขึ้นมาในบ้าน
การหาคติธรรมวันละเล็กวันละน้อย
อาจได้บุญไม่แพ้ก่ออิฐก่อปูนสร้างโบสถ์ทีเดียว
โดยเฉพาะเมื่อช่วยให้คนในบ้านจิตใจผ่องแผ้วขึ้น
จากจิตใจที่ผ่องใสของตน

บางคนมีส่วนร่วมในการทำลาย
บางคนมีส่วนร่วมในการสร้าง
บางคนมีส่วนร่วมทั้งในการทำลายและการสร้าง
วันนี้ลองมาตั้งคำถามกับตัวเองกันดูครับ
เราตัดสินใจเลือกกรรมในเส้นทางแบบไหน
ยุคไอทีของพวกเรามีหลักฐานอยู่ให้สำรวจตัวเองได้

— แนะนำหนังสือ
ชื่อหนังสือ: เตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัว ฉบับ คัดสรร
เนื้อหา: รวมคำตอบที่ดีที่สุด ต่อคำถามน่าสนใจที่สุด