ขออนุญาตนำมาตอบที่นี่เพราะเป็นคำถามที่ดีเหลือเกิน
**ปัญหาทั้งมวลเกิดที่ จิต แสนดื้อรั้น ว่ามันเก่ง มันทำได้ มันแน่ หรืออะไรๆก็ได้ ที่บ่งบอกว่า กายนี้ จิตนี้เป็น ของกู
*ศีล ช่วยให้เกิดความสำรวมกาย และวาจา มิให้ก่อกรรมประทุษร้ายตนและผู้อื่น
**สมาธิ ช่วยให้จิต มีกำลังมั่นคง(สมาธิทำได้หลายแบบเช่นการเดินจงกรม การนั่งสมาธิ)
***และปัญญา คือการที่ จิตที่มีกำลังมั่นคง ช่วยให้จิต รู้/มอง ออกว่า กายและจิต นี้มีสภาพทุกข์ ตามกฎของความจริง3 ประการ(พระไตรลักษณ์ คือ ทุกขัง อนิจจัง และอนัตตา
เมื่อ
*ทุกขัง คือกาย+จิต ถูกความทุกข์บีบคั้น ให้ทนอยู่ในสภาพเดิมไม่ได้
**อนิจจัง คือความไม่เที่ยง โดยกายและจิตล้วนเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ
***และสุดท้าย คือ เมื่อ กาย+จิต ต้องตกอยู่ในสภาพ ทุกขัง+อนิจจัง อยู่ตลอดเวลา โดยเรา /ท่าน/เธอ
ไม่สามารถสั่งได้ บอกได้ บังคับได้ ว่าจงอย่าทุกข์ อย่าเปลี่ยนเลย เรียกว่าอนัตตา คือไม่ใช่กาย+จิตของกู
ภาวนา เจริญสติ และ ปัญญา กับแนวปฏิบัติภาวนาตามหลัก สติปัฏฐาน 4
