ต่อไป »

[golfreeze]

“สูตรแก้ความคิดถึงแฟน”
มีพระภิกษุชาวต่างชาติรูปนึง เป็นศิษย์ของหลวงพ่อชา สุภัทโท อยู่ที่วัดป่านานาชาติ
วันหนึ่ง...ท่านได้มากราบขอคำปรึกษาจากหลวงปู่ชา ว่าภาวนาไม่ได้ไม่สงบ เพราะเอาแต่คิดถึงหน้าแฟนเก่า
หลวงปู่ชา จึงให้อุบาย โดยบอกกับภิกษุรูปนั้นว่า... “ให้คุณเขียนจดหมายไปถึงแฟนเก่าของคุณ ขอให้เธอช่วยถ่ายอุจจาระ ใส่ขวดเล็ก ๆ ส่งกลับมา แล้วให้คุณเก็บขวดอุจจาระนั้นติดตัวใส่ย่ามไว้นะ จะไปไหนก็ให้นำติดตัวไปด้วย เวลาคิดถึงแฟน ก็ให้หยิบขวดนั้นมาเปิดฝาออกแล้วดมดูนะ..”
สูตรแก้ความคิดถึงแฟน ของหลวงปู่ชานี้ ท่านสอนตรง ๆ ให้ผู้มาฝึกฝนเป็นลูกศิษย์ของท่านได้พิจารณา ให้แก้กามราคะที่มันคอยกำเริบออก เป็นสูตรที่ครูบาอาจารย์เมตตาสอนให้กับศิษย์ที่ต้องการจะหลุดพ้นจากกามกิเลส . . . ส า ธุ

[golfreeze]

บางทีมีความสุข บางทีมันมีความทุข์
บางทีสบาย บางทีรำคาญ
บางทีรักคนโน้น บางทีเกลียดคนนี้
… นี้คือ "ธรรมะ"

หลวงพ่อชา สุภัทโท

[golfreeze]

ผู้ใดมี "สติ" อยู่ทุกเวลา
ผู้นั้นก็จะได้ฟังธรรมะของพระพุทธเจ้าอยู่ตลอดเวลา

หลวงพ่อชา สุภทฺโท

[golfreeze]

“ถ้าท่านยึดติดอยู่กับภาวะจิตที่สงบ ท่านจะเป็นทุกข์เมื่อจิตไม่สงบ
ฉะนั้นจงปล่อยวางหมดทุกสิ่งแม้แต่ความสงบ”

หลวงพ่อชา สุภัทโท

[golfreeze]

“คนจะบรรลุธรรม จะได้เห็นธรรมะ ต้องรู้จักว่าธรรมะอยู่ตรงไหนเสียก่อน
ธรรมะที่แท้จริงอยู่ที่ไหน อยู่ที่นี่ อยู่ที่กาย อยู่ที่ใจ
ให้เอาใจนี้พิจารณากาย นี้เป็นหลักการพิจารณา”

หลวงพ่อชา สุภุทโท

[golfreeze]

คนเราเมื่อจะทำความดีนั้นน่ะ ไม่ต้องให้คนอื่นเห็น บางคนทำคุณงามความดีก็ต้องการอยากจะให้คนอื่นเห็น
ให้คนอื่นเป็นพยาน จึงจะดีอกดีใจ อันนั้นก็ดีอยู่ แต่ว่ามันยังไม่จริง ไม่บรรลุถึงความจริง...จริง ๆ
ไอ้ความจริงนั้นแม้เราจะไปลอบทำอยู่คนเดียว ทำความชั่วมันก็ชั่วอยู่นั่นแหละ ทำความดีอยู่คนเดียวไม่มีใครเห็น
มันก็ยังดีอยู่นั่นเอง มันเป็นเสียอย่างนั้น ไม่ต้องว่าเราทำความชั่วคนเห็นแล้ว มันจะเพิ่มชั่วขึ้นมาอีก
 ไม่ใช่อย่างนั้น เมื่อเราทำความดีจริงเมื่อคนเห็นแล้ว มันจะเพิ่มความดีขึ้นมาอีก มันก็ไม่เป็นอย่างนั้น"

หลวงพ่อชา สุภัทโท

[golfreeze]

“วิปัสสนากรรมฐาน เป็นกรรมฐานให้เกิดปัญญา มันไม่มาก มีอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ให้ว่าไปเถอะ เขี่ยมันออกไปเสีย เรื่องมันไม่เที่ยง อะไรเกิดขึ้นมา ก็สอบอารมณ์เจ้าของ
 ดีนี่ก็ไม่แน่ ชั่วนี้ก็ไม่แน่นะ ได้มานี่ก็ไม่แน่นะ เสียไปนี่ก็ไม่แน่นะ เขี่ยไปเขี่ยมาอย่างนี้
สักวันหนึ่งมันจะเกิดความแน่ขึ้นมา นี่แหละทำให้ปัญญาเกิดแหละ ไม่ต้องไปเรียนอภิธรรม
ความเป็นจริงรู้เรื่องสิ่งทั้งหลายเหล่านี้ มันก็รู้เรื่องแล้ว เราไม่ยึดมั่นถือมั่น เกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป
เท่านี้จิตมันก็สงบ เห็นชัดเข้าไป ท่านจึงว่าปฏิบัติไม่ผิด ถ้ารู้หลัก เอาสองอย่างนี้เท่านั้น
มีสติสัมปชัญญะ ปัญญา เกิดเพราะว่าเราใช้คำบริกรรมว่าอนิจจังทุกขังอนัตตา ว่ามันไม่แน่
ถ้าคุณทั้งหลายเห็นว่าไม่แน่เกิดขึ้น คุณจะสงบ คุณจะสบาย แล้วความโกรธเกิดขึ้น
มาคุณจะทิ้งเดี๋ยวนั้น ความรักชังเกิดขึ้น ก็จะทิ้งเดี๋ยวนั้นแหละ เพราะมันไม่แน่ จิตของคุณก็สงบ เท่านั้น..”

หลวงพ่อชา สุภัทโท

[golfreeze]

ความยึดมั่นถือมั่นในตัวของเราก็เหมือนการแบกก้อนหินหนักเอาไว้ พอคิดว่าจะปล่อย "ตัวเรา" ก็เกิดความกลัวว่าปล่อยไปแล้วก็จะไม่มีอะไรเหลือ เหมือนกับที่ไม่ยอมปล่อยก้อนหินก้อนนั้น แต่ในที่สุดเมื่อปล่อยมันไปได้ เราก็จะรู้สึกเองถึงความเบาสบายในการที่ไม่ได้ยึดมั่นถือมั่น

การเห็นทุกข์เห็นโทษของความยึดมั่นถือมั่นในสิ่งต่างๆมาก ก็เหมือนกับการแบกก้อนหินที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ต้องคอยพะว้าพะวงประคับประคองอยู่ตลอดเวลา เพราะใจที่ยึดเพียงตัวเดียว

หลวงพ่อชา สุภัทโท

[golfreeze]

คนรู้จักโลกก็เหมือนกัน
โลกมันเป็นของมันอยู่อย่างนั้นเอง
"ทาง" นั้นก็เป็นโลก โลกนั้นก็คือ หนทาง
ถึงแม้ว่าเราเดินต่อมันก็ไม่สิ้นสุดสักที
โลกไม่ได้ทำให้เราทุกข์ เราทุกข์เอง
ฉะนั้นจึงมาแก้ที่เรา ใจเรานี้มันหลงโลก ไม่ใช่โลกหลงเรา
เรามันหลงโลกเข้าใจไหม ?
ถ้าว่าอาหารทั้งหลาย ถ้ามันอร่อย ไม่ใช่อาหารมันหลงเรา
เรามันหลงอร่อยอันนั้น หลงหวาน หลงเปรี้ยว
หวานก็พอดีของมัน เปรี้ยวก็พอดีของมัน มันเป็นของพอดี

ทุกสิ่งทุกอย่างในโลก มันถูกต้องอยู่แล้ว
มีแต่ความเห็นของเราเท่านั้นที่ผิด

หลวงปู่ชา สุภทฺโท

[golfreeze]

ไม่จำเป็นต้องนั่งภาวนานานนับเป็นหลายๆ ชั่วโมง
บางคนคิดว่า ยิ่งนั่งภาวนานานเท่าใด
ก็จะยิ่ง เกิดปัญญามากเท่านั้น
ผมเคยเห็นไก่ กกอยู่ในรังของมัน
ทั้งวัน นับเป็นวันๆ
ปัญญาที่แท้ เกิดจากการที่
เรา" มีสติ"ในทุกๆ อิริยาบถ

การฝึกปฏิบัติของท่าน
ต้องเริ่มขึ้นทันทีที่ท่านตื่นนอนตอนเช้า
และต้องปฏิบัติ ให้ต่อเนื่องไป
จนกระทั่งนอนหลับไป

อย่าไปห่วง ว่าท่านต้อง"นั่งภาวนา"ให้นานๆ
สิ่งสำคัญก็คือ ท่าน เพียงแต่"เฝ้าดู"
ไม่ว่าท่านจะเดินอยู่ หรือนั่งอยู่
หรือกำลังเข้าห้องน้ำอยู่
แต่ละคน ต่างก็มีทางชีวิตของตนเอง
บางคนต้องตายเมื่อมีอายุ ๕๐ ปี
บางคนเมื่ออายุ ๖๕ ปี
และบางคนเมื่ออายุ ๙๐ ปี

ฉันใดก็ฉันนั้น
ปฏิปทาของท่านทั้งหลายก็ไม่เหมือนกัน
อย่าคิดมาก หรือกังวลใจในเรื่องนี้เลย
จงพยายามมีสติและปล่อยทุกสิ่ง
ให้เป็นไปตามปกติของมัน
แล้วจิตของท่านก็จะสงบมากขึ้นๆ

ในสิ่งแวดล้อมทั้งปวง
มันจะสงบนิ่งเหมือนหนองน้ำใสในป่า
ที่ซึ่งบรรดาสัตว์ป่าที่สวยงามและหายาก
จะมาดื่มน้ำในสระนั้น
ท่านจะเข้าใจถึงสภาวะธรรม
ของสิ่งทั้งปวงในโลกอย่างแจ่มชัด
ท่านจะได้เห็นความอัศจรรย์
และแปลกประหลาดทั้งหลายเกิดขึ้นและดับไป
แต่ท่านก็จะยังคงสงบอยู่เช่นเดิม
ปัญญาทั้งหลายจะบังเกิดขึ้น
และท่านจะรู้ทันมันได้ทันที
นี่แหละคือศานติสุขของพระพุทธเจ้า

หลวงปู่ชา สุภัทโท

[golfreeze]

"..เปรียบน้ำฝน มันเป็นน้ำที่สะอาด มันจะมีความใสที่สะอาดปกติดี
ถ้าหากเราเอาสีเขียว สีเหลืองใส่เข้าไป น้ำมันก็เป็นสีเหลือง สีเขียว
จิตใจเรานี้เช่นกัน ฉันนั้น เมื่อมันถูกอารมณ์ที่ชอบใจ ใจมันก็สบาย ถูกอารมณ์ที่ไม่ชอบใจ ใจมันก็ไม่สบาย..

เหมือนกับใบไม้..ที่มันถูกลม มันก็กวัดแกว่ง เอาแน่นอนไม่ได้ ดอกไม้ ผลไม้
มันก็ถูกลมเหมือนกัน ถูกลมมาพัดมันก็ตกไปเลย..ไม่มีสุก
จิตใจมนุษย์เรานี้ก็เหมือนกัน ถูกอารมณ์มาพัดไป ถูกอารมณ์มาฉุดไป มาดึงไป ตกไป ก็เหมือนกันกับผลไม้.."

หลวงปู่ชา สุภทฺโท

[golfreeze]

ตามที่ได้ทราบข่าว
มีพระนักปริยัติบางรูป
ท่านค้นคว้าตามตำรา
เพราะได้เรียนมามาก
อาตมาว่าทดลองดูเถอะ
การกางแบบ กางตำราทำนี่
ถึงเวลาเรียน เรียนตามแบบ
แต่เวลารบ รบนอกแบบ
ไปรบตามแบบมันสู้ข้าศึกไม่ไหว
ถ้าเอากันจริงจังแล้วต้องรบนอกแบบ
เรื่องมันเป็นอย่างนั้น
ตำรานั้น ท่านทำไว้
พอเป็นตัวอย่างเท่านั้น
บางทีอาจทำให้เสียสติก็ได้
เพราะพูดไปตามสัญญา สังขาร
ท่านไม่เข้าใจว่าสังขารมันปรุงแต่งทั้งนั้น
เดี๋ยวนี้ลงไปพื้นบาดาลโน่น
ไปพบปะพญานาค
เวลาขึ้นมาก็พูดกับพญานาค
พูดภาษาพญานาค
พวกเราไปฟังมันไม่ใช่ภาษาพวกเรา
มันก็เป็นบ้าเท่านั้นเอง ครูบาอาจารย์ท่านไม่ให้ทำอย่างนั้น
เรานึกว่าจะดิบจะดี มันไม่ใช่อย่างนั้น
ที่ท่านพาทำนี้มีแต่ส่วนละส่วน
ถอนเรื่องทิฏฐิมานะ
เรื่องเนื้อเรื่องตัวทั้งนั้น
อาตมาว่าการปฏิบัตินี้ก็ยากอยู่
ถึงอย่างไรก็อย่าทิ้งครูทิ้งอาจารย์
เรื่องจิตเรื่องสมาธินี่หลงมากจริงๆ
เพราะสิ่งที่ไม่ควรจะเป็นไปได้
แต่มันเป็นขึ้นมาได้เราจะว่าอย่างไร
อาตมาก็ระวังตัวเองเสมอ

หลวงปู่ชา สุภัทโท

[golfreeze]

ถ้าเรามีสติอยู่มีสัมปชัญญะอยู่
มีความรู้ตัวอยู่เสมอแล้ว
ก็คือเราได้ประพฤติปฏิบัติธรรม
อยู่ตลอดกาลตลอดเวลา
ดังนั้นไม่ควรคิดว่าธรรมะอยู่ไกล
ถ้าเราเห็นสิ่งเหล่านี้
สักแต่ว่าเป็นของไม่เที่ยง
เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา
เท่านี้ปัญญามันก็เกิด
ถ้าอารมณ์สุขขึ้นมา ทุกข์ขึ้นมา
ชอบใจขึ้นมา ไม่ชอบใจขึ้นมา
เรานึกเห็นมันทุกอย่างว่ามันก็เท่านั้นแหละ
สุขมันก็เท่านั้นแหละ ทุกข์มันก็เท่านั้นแหละ
ก็แปลว่าเราเห็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตาแล้ว
เมื่อเห็นแล้วเราไม่ยึดไม่ถือ
คลี่คลายจากราคะ โทสะ โมหะ อยู่เรื่อยไป
เรียกได้ว่าเราปฏิบัติอยู่
ทั้งกลางวันกลางคืน ทั้งยืนเดินนั่งนอน
มีความรู้อยู่ มีความเห็นอยู่
มีความพร้อมเพรียงอยู่
มีความปฏิบัติอยู่ พิจารณาอยู่
ภาวนาอยู่ตลอดเวลา

หลวงพ่อชา สุภทฺโท

[golfreeze]

"...ทั้งรูป ทั้งนาม สิ่งทั้งหลาย ที่จิตไปคิด
ทุกสิ่งทุกอย่างเหล่านี้ ล้วนเป็นสังขารทั้งหมด
เมื่อรู้แล้วท่านให้วาง เมื่อรู้แล้วท่านให้ละ
ให้รู้สิ่งเหล่านี้ตามเป็นจริง
ถ้าไม่รู้ตามความเป็นจริงก็ทุกข์ ก็ไม่วางสิ่งเหล่านี้ได้ เมื่อรู้ตามความเป็นจริงแล้ว
สิ่งเหล่านี้ก็เป็นของหลอกลวง สมกับที่พระศาสดาตรัส
ว่า จิตนี้ไม่มีอะไร ไม่เกิดตามใคร ไม่ตายตามใคร
จิตเป็นเสรี รุ่งโรจน์โชติการ ไม่มีเรื่องราวต่างๆ
เข้าไปอยู่ในที่นั้น ที่จะมีเรื่องราวก็เพราะ
มันหลงสังขารนี่เอง หลงอัตตานี่เอง
พระศาสดาจึงให้มองดูจิตของเรา
เบื้องแรกมันมีอะไร ไม่มีอะไรจริงๆ สิ่งเหล่านี้มิได้เกิดด้วย
มิได้ตายด้วย ถูกอารมณ์ดีมากระทบ ก็มิได้ดีด้วย
ถูกอารมณ์ร้ายมากระทบ ก็มิได้ร้ายด้วย
เพราะรู้ตัวของตัวอย่างชัดเจนแล้ว รู้ว่าสภาวะเหล่านี้
ไม่เป็นแก่นสาร ท่านเห็นเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
ท่านให้รอบรู้ของท่านอยู่อย่างนี้...."

กุญแจภาวนา หลวงปู่ชา สุภัทโท

[golfreeze]

ทำกรรมฐานให้ทำเหมือนระฆัง
ระฆังเอามันมาตั้งมันก็เฉย ดูเหมือนเสียงมันไม่มีนะ สงบเสียง
เมื่อเหตุเกิดมากระทบขึ้น เสียงก็เกิดขึ้นมา ถ้าเอาตั้งไว้เฉยๆมันไม่มีเสียง นักปฏิบัติก็เหมือนกัน
ต้องเป็นคนมักน้อยอย่างนั้น เมื่อมีปัญหาเกิดขึ้น
เหตุเกิดขึ้นก็แก้ทุกข์ได้ทันท่วงที ชนะด้วยปัญญาของเรา
ถ้าอยู่ธรรมดาก็เฉยอย่างนี้เหมือนไม่มีเสียง
ให้ทำอย่างนี้เมื่อถูกปัญหา เมื่ออะไรมากระทบ ตา หู จมูก ลิ้น
เดี๋ยวก็มีเสียงขึ้นมา มีปัญญา ปุ๊ปขึ้นมาเหมือนกัน
เมื่อแก้ปัญหาแล้วก็หยุดตัวไปเหมือนระฆัง
เมื่อหยุดตีแล้วก็หมดเสียง ตั้งไว้เฉยๆ
จากหนังสือ ความผิดในความถูก

หลวงปู่ชา สุภัทโท หน้าที่ ๑๘๖